نقطه سر خط.
می گویند پایان‌ها ملموس‌ترین آغاز هستند؛ آغازی در سکوت، پیش از نوشتن سطری تازه.
نقطه‌ای کوچک که شاید در ظاهر تمام‌کننده است، اما در دل خود بذر ادامه را پنهان نگاه داشته‌است.
پایان فصل اول «بایت» نیز چنین است؛ یک نقطه در انتهای سطر، پیش از سرخطی دیگر.
در هر شماره، حلقه‌ای از دستورها اجرا شدند، این تکرار راه دستیابی به دقت، عمق و کارایی بیشتر بود. همزمان، خطی از این کد جمعی نگاشته شد؛ متنی آمیخته با درک، کنکاش و شور پژوهش. اما اکنون، پس از طی سه گام تغییر، خطا و آینده، برنامه در نقطه‌ای ایستاده‌است که که برای گشودن صفحه ای تازه نیازمند بازنویسی است.
در فرآیند توسعۀ نرم‌افزار، پیش از انتشار نسخه‌ای جدید، تیم‌ها نشست‌های بازبینی برگزار می کنند، پردازش‌های پس‌‌زمینه را متوقف می‌سازند و حافظۀ موقت را پاک می‌کنند تا محیط آزمون برای وارد کردن بهبودها آماده شود. همین وقفۀ سازمان‌‌یافته است که زمینۀ آزمون ایده‌های تازه و تولید نسخه‌های اصلاح‌شده را فراهم می‌آورد.
بایت نیز اکنون به چنین مقطع سازمان‌یافته‌ای رسیده‌است؛ فاصله‌ای میان خاتمهٔ یک چرخه و آغاز چرخه‌ای نو؛ فاصله‌ای که فرصت بازاندیشی و بازآرایی را فراهم می‌کند.
ما در این مسیر فقط از فناوری نگفتیم، از انسان در دل فناوری سخن آوردیم. از اراده‌ای که در میان صفر و یک‌ها به دنبال معنا می‌گردد. از ذهن‌هایی که در میان الگوریتم‌ها هنوز رویا می‌بینند.
هر خطی که در این مجله نوشته شد، تلاشی بود برای به‌‌روزرسانی نگاه، برای نزدیک شدن به لبۀ دانش، برای یافتن آن جایی که انسان و ماشین، درک متقابل پیدا می‌کنند.
این فصل با مشارکت گروهی تیم بایت و همراهی شما دانشجویان علاقه‌مند شکل گرفت. کوشیدیم پنجره‌ای گشوده باشیم به سوی افق‌های فناوری؛ افق‌هایی که داده‌ها در آن‌ها جاری‌اند؛ اما تحلیل دقیق و پرسش‌گری خلاق، همچنان مهم‌ترین منبع پیش روی ماست. بیت‌های به‌ظاهر کم‌اهمیت، سنگ‌بنای برنامه‌های بزرگترند و اگر توانسته‌ایم حتی ذره‌ای از دانشی نو را به شما برسانیم، خوشحالیم که سهمی کوچک در مسیر یادگیری‌تان داشتیم.
در پایان این فصل، نقطه‌ای می‌گذاریم نه به معنای پایان. ما با زدن کلید Enter، به سطر بعدی می‌رویم...
جایی که فصل دوم «بایت» در حال بارگذاری است.